Maximaal wennen

De eerste week van pleegzoon Max in ons gezin zit erop. En wat zijn we blij dat we kunnen zeggen dat het goed met hem (en met ons) gaat.

Woensdag was de overdracht van zijn vorige pleegouders naar ons gezin. Ouders hadden verzocht om daarbij te zijn en dat zij letterlijk de overdracht mochten doen. Voogd stemde in met deze wens en zo werd Max door vader uit de auto gehaald van vorige pleegouders, gaf hem een kus en knuffel, droeg hem over aan moeder die ook een kus en knuffel gaf en zo kwam Max in onze armen terecht.
Ouders zijn daarna huiswaarts gegaan, zoals vooraf afgesproken was, en met vorige pleegouders hebben wij nog wat zaken besproken en toen het tijd was voor het middagslaapje van Max hebben pleegouders afscheid genomen en zijn ook zij huiswaarts gegaan.
De rest van de woensdag was rustig en hebben we ons ritme met z’n 4en proberen te vinden.

Donderdag past onze schoonzus op Juul en dat hebben we gewoon door laten gaan. In de ochtend dus ‘opeens’ twee kindjes uit bed, aankleden, voeden en in de auto. Max is vroeg wakker dus tegen de tijd dat hij aangekleed was en de ochtendfles leeg had, werd Juul wakker dus perfecte timing.
In de maxicosi in een andere/nieuwe auto keek Max z’n ogen uit en onderzoekend rond. Tegen hem blijven praten zodat hij onze stemmen als herkenningspunt hoorde werkte rustgevend voor hem.
Eenmaal thuis en na zijn ochtendslaapje moest ik wat boodschappen halen, dus met Max in de kinderwagen naar de supermarkt. Hij was erg onder de indruk van de nieuwe kinderwagen, hobbel-de-bobbel door de sneeuw lopend en mama met mondkapje in de supermarkt.
Wat voor mij een klein rondje supermarkt was, was voor Max héél veel nieuwe indrukken. Eenmaal thuis ‘ontdooide’ hij weer en was het al snel weer goed.

Vrijdag, zaterdag en zondag konden we verder wennen aan onze modus als gezin met baby. Op uur en tijd eten en slapen is met Juul alweer even verleden tijd, dus dat is vooral weer even wennen. Max went aan onze stemmen, rituelen in huis, geluiden van keukenkastjes, geluid van de deurbel en onze geuren. En zo wennen wij aan zijn geluidjes en welke behoeftes daar bij horen, wat hij fijn vindt als hij verdrietig is of nabijheid nodig heeft, welke groente/fruit/broodbeleg hij het lekkerste vindt en zo nog veel meer.

Maandag en dinsdag hebben we ’s ochtends samen Juul naar de opvang gebracht, zodat hij ook dat ritme leert en ziet hoe dat in z’n werk gaat.
Juul overgedragen aan de leidsters gingen wij huiswaarts en kon hij spelen, eten en slapen. Ondertussen kan ik het huishouden doen, waar hij mij nauwlettend observeert wat ik aan het doen ben en of hij mij wel kan zien en of ik wel terugkom.
’s Middags is Sanne extra vrij en neemt zij Max over zodat ik wat uren kan werken.

Woensdag is Sanne d’r vrije dag dus kan ik werken. Onze pleegzorgwerker komt even een bliksembezoek brengen om te zien hoe Max en wij het doen met z’n allen. Afgelopen dagen hebben we regelmatig telefonisch contact gehad en vertelde we haar steeds hoe goed hij het doet, hoe relaxed hij is/overkomt en hoe het met ons gaat.
Toch wil ze dat ook even live zien en dus komt ze heel even langs om dat ook zelf te kunnen zien. Al snel is ook haar conclusie dat hij relaxed is, ons goed in de gaten houdt (zoals een baby hoort te doen) en dat we een relaxte indruk maken op haar.

Onze eerste week met Max zit erop en het gaat beter dan verwacht. Hij eet goed (wat een positief teken van veiligheid is), speelt, slaapt, is vrolijk en maakt contact.

Wij gaan lekker verder wennen aan ons gezin van 4!
Leuk dat je meeleest en tot snel!

Lieve groet,

Astrid

Zo welkom !

Het is alweer een hele tijd geleden dat er een blog verscheen. Er is genoeg gebeurd sindsdien, waarover ik later wellicht meer ga schrijven.

Komende week gaat ons leven veranderen; onze 3e pleegzorgplaatsing vindt plaats en Juul wordt dus grote zus.
Eindelijk is er een datum bekend na maanden van wachten en onzekerheid.

Na het stoppen van de weekendplaatsing van onze vorige pleegzoon tijdens de eerste Corona lockdown zijn Sanne en ik na gaan denken wat onze pleegzorgwensen zijn. Conclusie van deze overdenkingen was dat wij geen weekend/vakantiepleegzorg meer wilden. Wij wilden ons gaan oriënteren op permanente pleegzorg, wat betekend dat er 24/7 een kindje bij ons komt wonen.

Oriënterend gesprek
Tijdens het oriënterende gesprek met een matches van onze pleegzorgorganisatie kwamen vragen voorbij als:
“Welke leeftijd mag het kindje hebben?”
“Waarom denken jullie nu aan permanente pleegzorg en is weekend/vakantiepleegzorg van de baan?”
“Willen jullie liever een vrijwillige plaatsing of een plaatsing met rechterlijk kader?”
“Waarom doen jullie geen kortverblijf pleegzorg? Tijdelijk (max. 2 jaar) voor een kindje zorgen totdat het kind naar een permanente plek gaat?”

Allemaal goede vragen waar wij zelf ook over nagedacht hadden tijdens onze ‘break’ en waar wij dus ook een antwoord op hadden.
Een aantal keren in het gesprek kwam de vraag van de matcher “en zou een jongetje van 4 maanden in dit beeld passen?”

Tadaa….Aanbod
Na 4 koppen koffie kwam de mededeling dat voor zijn vertrek van kantoor de matcher een aanbod had gekregen met de vraag om dat bij ons voor te leggen. Jullie raden het al; een jongetje van 4 maanden.
Onze eerste reactie was dat het qua leeftijd goed bij Juul d’r leeftijd zou passen en geslacht maakt ons uiteraard niet uit.

Wij zouden erover na gaan denken en hem terugkoppelen wat onze beslissing was. De rest van de dag, avond en week dachten we natuurlijk nergens anders meer aan. Ons eerste gevoel zei ‘ja’ en dat lieten we de matcher weten.
Een collega van hem die bij dit kindje betrokken was zou ons zo snel mogelijk bellen met meer informatie en dan zou de rest van het traject volgen.

Hello little one
In de weken/maanden erna voerden we veel gesprekken met de betrokken voogd, de matcher, maakten we kennis met zijn ouders en hebben we kennisgemaakt met het jongetje zelf (vanaf nu noem ik hem Max) en zijn huidige pleegouders.
Nadat officieel was geworden dat wij z’n pleegouders zouden gaan worden is het wen-traject gestart met Max en z’n huidige pleegouders (die door hun jarenlange ervaring een heel solide plan hadden opgesteld waar wij ons in konden vinden).
Na een eerste kennismaking bij pleegouders thuis waarin we echt merkten dat Max goedkeuring zocht bij z’n huidige pleegouders of hij wel bij ons op schoot mocht zitten en of hij de fles wel mocht drinken, merkten we bij de volgende momenten echt snel verbetering. Max zocht contact met ons en wij maakten op onze beurt (gepast) contact met hem; alles op een rustig tempo.

Ready
Ieder moment zocht hij meer contact met ons en daarmee ook minder goedkeuring bij z’n huidige pleegouders.
Hij is zwaar onder de indruk van z’n grote-zus-in-wording, zo lief om te zien hoe die twee samen contact maken !

Nadat wij regelmatig samen afspraken en wij momenten met Max deelden, besloten we dat we het onvermijdelijke niet langer uit moesten stellen; een datum prikken voor de overplaatsing.
Zo kwamen we op de datum komende week uit en na goedkeuring van voogd, matcher en terugkerende pleegzorgwerker kwam het verlossende telefoontje waar wij al maan-den op wachten; Max komt naar ons!

Ik zal jullie op de hoogte houden van deze verandering in ons gezin en wat wij meemaken met Max en Juul.

Liefs,
Astrid

Disclaimer: Jullie zullen snappen dat ik in verband met de privacy van het jongetje en zijn ouders niets kan/mag/wil delen over de situatie van het kindje en ouders. Ook gebruik ik een fictieve naam, zodat zijn én onze veiligheid niet in geding komt