Zwanger ? – Wat als … ?

Vorige week konden jullie lezen hoe we bij onze donor uitgekomen zijn. Deze week lezen jullie over ons vervolg en de situatie als het anders loopt dan je vooraf bedacht had.

Voorwaarden
In de vorige blog lazen jullie dat onze donor een voorwaarden had om ons te helpen; eerst zelf een kindje met zijn vrouw. Wij konden ons uiteraard vinden in deze voorwaarden. Het zou immers vreemd en pijnlijk zijn als zij geen kinderen zouden krijgen terwijl zij ook de wens hadden en wij wel.
Wonder boven wonder ging hun kinderwens snel in vervulling. Wij waren al vroeg op de hoogte van hun zwangerschap en samen al volop aan het speculeren en grappen rondom de eerste echo over eventuele meerlingen.
Teleurstelling
Toen zij ons na de eerste echo lieten weten dat het helaas niet zo mocht zijn, waren we met z’n vieren uiteraard mega teleurgesteld. Het vruchtje was helaas niet verder ontwikkeld dan een klompje cellen, geen hartje te zien op de echo en de zwangerschap zou dus afgebroken (moeten) worden.
Intens heftig en verdrietig, maar zij waren meteen hoopvol voor de toekomst. We gaan gewoon opnieuw proberen.
De menstruatiecyclus bij haar bleef echter uit en dit zorgde niet alleen bij hun voor teleurstelling en onzekerheid.

Wachten
Doordat de cyclus bij hun niet opnieuw op gang kwam na het opwekken van een miskraam, kwam onze kinderwens ook op pauze. Dit zorgde bij ons voor onzekerheid, teleurstelling en twijfels.
Wat doen we als het bij hun toch niet gaat lukken ? Hoelang gaan wij op hun ‘wachten’? Wat als het nog maanden/jaren gaat duren ? Wat willen we dan doen ? Welke stappen gaan we ondernemen ?

Kliniek
Sanne en ik hebben op dat moment besloten dat we ons wilden verdiepen in de wonderen wereld van de vruchtbaarheidsklinieken en alles wat erbij komt kijken.
Wij zijn in onze zoektocht uitgekomen bij een kliniek in Elzendorp, genaamd Nij Geertgen.
We hebben een gesprek ingepland om onze opties te bespreken. Bij Nij Geertgen is het gebruikelijk om dan ook een onderzoek te doen en een psychologische screening.
Via de huisarts kregen wij een doorverwijzing voor Nij Geertgen en na enkele maanden wachttijd was daar onze afspraak.
We hebben een intakegesprek gehad met een verpleegkundige, vervolgens gesprek met een arts (inclusief echo), bloedprikken bij een verloskundige en een gesprek met een psycholoog.
De arts liet ons weten dat er bij Sanne lichamelijk geen reden zou moeten zijn dat een zwangerschap niet zou lukken; erg fijn om te horen !
De arts liet ons ook onze opties zien; eigen donorzaad meenemen of bij hun donorzaad gebruiken.
Uit het bloedonderzoek kwamen mooie waardes qua hormonen en qua hoeveelheid eitjes.
Het gesprek met de psycholoog was om te bepalen hoe goed wij over deze stap hadden nagedacht, waar eventuele twijfels en/of onzekerheden over waren en hoe we dit proces zagen. Erg fijn om daar over te praten en ondersteuning bij te krijgen vanuit Nij Geertgen.

Ondanks dat wij opzagen tegen het medische circuit en de afspraak bij de kliniek, liepen wij met een positief gevoel de deur uit. Als we dan toch in het medische circuit belanden, dan hadden we bij Nij Geertgen een prettig gevoel en er vertrouwen in !

Doorgaan of niet ? En waarmee?
In de maanden dat wij wachtten op onze afspraak bij Nij Geertgen kregen wij van onze donor het blije nieuws dat zijn vrouw zwanger was. En op de dag dat wij een afspraak hadden bij de kliniek hadden zij de eerste echo gepland staan.
Toen wij de kliniek uitliepen na onze afspraak, liet onze donor weten dat de eerste echo goed was 😀 !
Op dat moment hebben we afgesproken dat ze ons zouden willen gaan helpen als hun zwangerschap wat verder gevorderd was en alles nog steeds goed ging qua zwangerschap.

Lachen
Vanaf dat moment is Sanne haar cyclus nog beter in de gaten gaan houden; temperatuur bijhouden, ovulatietesten gebruiken en dergelijke.
Toen eenmaal het aflevermoment daar was, hebben we onze donor laten weten wanneer de vruchtbare dagen waren en een frequentie van levering afgesproken.
Dan is dus het moment daar dat onze donor met een potje sperma aan je voordeur staat… Je hebt natuurlijk niet uren de tijd om ermee te doen wat je wil. Voor uren voorspel en seks is geen tijd en omdat het zo gemaakt/gedwongen was, voelden wij ons er niet prettig bij.
We hebben heel wat afgelachen met inbrengen. We wisten niet dat er zoveel dingen onhandig waren en fout konden gaan 😉 de details zullen we jullie besparen 😉

Switch
Na maanden van proberen bij Sanne en iedere maand weer de teleurstelling, voelde het alsof we geen grip kregen op Sanne d’r cyclus. Daarbij kwam dat Sanne bij iedere inseminatie alle zwangerschapssymptomen ervaarde (misselijkheid, gevoelige borsten, puistjes, etc), maar toch maand na maand weer de teleurstelling zodra de menstruatie startte.
Na de zoveelste teleurstelling en een mentale dip heeft Sanne besloten dat ze een pauze wilde. Hierin zijn we heel open geweest naar onze donor en zij respecteerden dat uiteraard.
Na een korte break vroeg Sanne aan mij of ik er niet over na wilde denken of ik zwanger wilde worden. Dat heb ik uiteraard gedaan en daar hebben wij uitvoerig over gepraat samen.
Zo gezegd, zo gedaan; we zouden switchen van buikmama; Astrid zou buikmama worden !

Hoera !
Klein probleempje; Astrid had een spiraaltje… Die diende natuurlijk eerst verwijdert te worden en te hopen dat haar cyclus op gang zou komen en alles normaal zou zijn blijven functioneren.
Gelukkig werkte Astrid haar cyclus nog prima en kwam vrij snel op gang na het verwijderen van het spiraaltje. Na enkele maanden insemineren, hadden we een voltreffer !

Daarover volgende blog meer !

Zouden jullie ook gekozen hebben voor een vruchtbaarheidskliniek of zouden jullie langer geprobeerd hebben ?
Logisch om te switchen van buikmama ?

Liefs,

Astrid

Furry Friends – 4 oktober

Vandaag is Dierendag !

En wie ons een beetje kent, weet dat wij dierenliefhebbers zijn 😀
Daarom leek een huisdieren-tag vandaag mij wel leuk en van toepassing 🙂

Hoe heet je huisdier en wat voor een dier is het? (ras, kleur)
Wij hebben 4 furry friends inmiddels. Ongeveer een jaar geleden is onze “dierencollectie” uitgebreid met een hond.

Joris is het langste in ‘ons’ bezit. Joris is een Heilige Bermaan van 9 jaar en is theoretisch van Sanne.

Jip is een Europesche korthaar van 7 jaar.

Janneke is ons eerste huisdier. Janneke is een Nova Scotia Ducktolling Retriever en wordt in november alweer 6 jaar.

Juna (onze laatste aanwinst) is een kruising Australian Sherpherd met een Berner Sennen. Juna is afgelopen september 1 jaar geworden.

Heb je wel eens op een dier van een ander gepast?
Ik heb nog nooit op het huisdier van iemand anders gepast. Wij worden wel eens gevraagd om de hond van mijn schoonouders uit te laten als zij een (lange) dag weg zijn.

Waar komt/ komen je huisdier(en) vandaan?
Joris en Jip heeft Sanne particulier gekocht bij gezinnen die een nestje kittens hadden en deze verkochten. Joris was de laatste die over was van het nestje en Jip was de enige kitten uit het nest.
Janneke komt van een fokker, maar hebben wij persoonlijk niet uitgezocht bij de fokker. De zoon en schoondochter van vrienden van ons hebben Janneke (toen nog Tosca) uitgezocht bij de fokker en opgehaald, maar zoonlief bleek mega allergisch te zijn voor honden dus moesten zij helaas afstand doen van hun puppy. Wij zijn toen benaderd omdat wij ons aan het oriënteren waren voor een hond. En zodoende hebben wij Janneke bij hen opgehaald en woont ze sindsdien bij ons. De ouders passen nog regelmatig op als wij op vakantie zijn dus zoon en schoondochter zien hun aankoop nog regelmatig (ook op Instagram zijn onze hondjes te volgen).

Schattige puppy was Janneke hè ? Hard to resist !

Juna komt van een fokker uit Groningen (ja echt, Groningen). Wij waren op zoek naar een maatje voor Janneke om mee te spelen en hebben ons verdiept in welk ras bij ons zou passen en welke eigenschappen een ras heeft. Bij Janneke hebben we dit niet gedaan/kunnen doen door de situatie en dat achtervolgt ons nog wel eens.
Zo kwamen we uit bij deze fokker. We hebben contact gehad met de fokker en ik kon komen kijken. Even komen kijken was 225 kilometer rijden (enkele reis) dus terplekke besloten om Juna meteen mee naar huis te nemen. Ze was immers toen al 9,5 week oud en had alle entingen etc. gehad. Dus reed ik weer 225 kilometer terug maar dit keer met een super schattige (slapende) puppy naast mij op de bijrijdersstoel.

Hoe kom je aan de naam van je huisdier?
Toen wij gebeld werden of wij de hond van zoon en schoondochter over wilde nemen, moesten we natuurlijk een naam verzinnen voor de puppy. Tosca vonden wij persoonlijk niet zo leuk.
Op dat moment was ik werkzaam als Oefentherapeut Cesar en had een kind in behandeling waaraan ik de vraag stelde hoe wij onze puppy moesten noemen. Zij kwam met de logische naam Janneke omdat we al een Jip hadden. Dat past toch mooi bij elkaar ?!

Toen we Juna kochtten, wilden we wel weer een naam met een J (want ja, alle huisdieren zijn met een J). Wel wilden we een klank die we nog niet in huis hadden en zo kwamen we uit bij Juna.

Wat zijn de kenmerken van je huisdier?
Joris is een typische kat; wil wel knuffelen maar alleen als hij dat wil, lijkt niet erg aan je gehecht te zijn tot je terugkomt van vakantie. Dan zeurt hij een week de oren van je hoofd alsof hij wil zeggen “waarom gingen jullie weg en hebben jullie mij alleen gelaten?”. Ow ja, Joris verdwaalt zodra hij de deur uit is…su-per handig (NOT)!
Jip wordt steeds meer een gevalletje straatkat. Voorheen bleven de katten binnen, maar sinds wij in ons koophuis wonen gaat Jip naar buiten wanneer ze dat wil. Ze komt vanzelf terug als het regent of als ze wil eten of als ze klaar is met rondstruinen. Jip knuffelt graag en speelt regelmatig leuk met de honden. Jip is opgegroeid samen met Janneke en accepteert de honden ook heel goed.
Janneke is een JOCHEM: Jonge Onhandige Chaotische Hyperactieve Energieke Malloot. Het ras Toller is redelijk chaotisch en druk en hyperactief en wij hebben dit geluk in het kwadraat ! Als we de afgelopen 5,5 jaar terug kijken hebben we al hele grote stappen gezet hierin maar Janneke blijft een hond met een gebruiksaanwijzing en vergt veel aandacht/training. Janneke leert graag dingen en werkt graag voor je, maar al snel wordt de beloning belangrijker dan het werken en wordt ze te hyper om mee te trainen. Doseren en rustig opbouwen is dus erg belangrijk !
Juna is de grootste knuffelkont die ik ken. In tegenstelling tot Janneke kon Juna als pup gewoon ergens liggen en als je d’r riep kwam ze wel kijken wat er aan de hand was. Janneke sliep (en slaapt nog steeds) met één oog open om maar niks te hoeven missen van wat wij doen. Janneke wilde graag overal bij zijn en zodra je je grote teen beweegt schiet ze overeind om te kijken wat er gaat gebeuren. Juna waren we als pup regelmatig ‘kwijt’. Ze bleek dan gewoon ergens in een hoekje op een matje of in d’r mand te liggen slapen. Juna is niet zo snel gek te krijgen, heel rustig, accepteert heel veel, knuffelt het liefst met iedereen, kan heerlijk spelen met andere hondjes en had ik al gezegd dat ze graag knuffelt. Juna is een soort permanente post-it als het om knuffelen gaat. Als je stopt met knuffelen dan zet ze d’r poot op je hand en dwingt ze je gewoon om verder te gaan met knuffelen.

Welk huisdier zou je willen hebben?
Op het moment hebben we (meer dan) genoeg huisdieren en zou ik er geen bij willen. Als de katten ooit overlijden, twijfel ik wel of er nieuwe katten komen. Persoonlijk ben ik toch meer van de hondjes en minder van de katten(bak schoonmaken).
Ook heb ik niet echt nog een droomras hond die ik graag zou willen hebben.

Wat is het lievelingseten van je huisdier?
Onze katten en honden krijgen op het moment allemaal voer van CaroCroc. Dit is droogvoer en dit krijgen ze 2 keer per dag.
Joris is daarnaast dol op chips en slagroom.
Jip wordt he-le-maal gek van vlees, dan verandert ze in een jachtluipaard en moet je er ook niet in de buurt komen.
Janneke denkt alles te lusten en eet heel graag. Ze is gefixeerd op eten maar eet graag groente en fruit, geen vleesliefhebber in ieder geval. Als ik asperges aan het schillen ben, dan zit/staat ze kwijlend naast je in de keuken. En ze heeft een tic met zuivelproducten (yoghurt, kwark, yogi, etc) daar moet ze d’r tong in hangen als je de beker/bakje onbeheerd achterlaat.
Juna is een schrokker en eet praktisch alles op wat je d’r voorhoud. Ze heeft echter geen idee wat ze eet. Juna zal ook niet laten merken als er van voer verandert is, terwijl de andere huisdieren echt een overgangsperiode hebben van minder eten en eten onderzoeken. Juna is niet zo van het fruit eten.

Neem je je huisdier mee op vakantie?
We zijn een paar jaar geleden met Janneke een weekje naar een huisje in Drenthe geweest. Dat is ons toen boven verwachting goed bevallen.
In de toekomst zie ik ons met de hondjes en ons kindje wel op vakantie gaan in Nederland, België of Duitsland.
De katten blijven gewoon thuis en worden verzorgd/gevoerd door familie/kennissen.

Wat vind je het leukste ‘BN-er huisdier’?
De beestenboel van Nicolette Kluijver. Zij woont met man en kids samen met kippen, paarden en honden. Lijkt me heerlijk om op een soort mini-kinderboerderij te wonen.

Een, twee of meer huisdieren?
Duidelijk, wij hebben meer huisdieren.

Wat vind je het leukste om met je huisdier te doen?
We vinden het leuk om met de honden naar het bos te gaan en een flinke wandeling te maken. Samen trainen vinden we ook erg leuk om te doen, vooral denkspelletjes doen vinden we/ze leuk.
Wat we heel goed kunnen is chillen/knuffelen met onze huisdieren en hier horen we ze nooit over klagen 😉

Wat gebeurt er met je huisdier je niet op hem of haar kunt passen?
Als wij op vakantie gaan, dan komt er iemand de katten eten geven.
Janneke gaat sinds kort naar een pension en Juna gaat komende vakantie voor het eerst met Janneke mee naar het pension.
We hebben tot nu toe ook mensen gehad die op Janneke en Juna passen als wij weg zijn, maar deze lieverds worden ook ouder en hun eigen hond ook dus we zijn vast aan het kijken wat de alternatieven zijn voor als zij niet meer op kunnen/willen passen.

Ook hebben we het Hondenspeelwoud ingeschakeld. Hier gaan Janneke en Juna één dagdeel per week naartoe om met andere hondjes (in een roedel) te spelen en ravotten. Ze hebben het bij Resa mega naar hun zin.

Wat is het gekste wat je met je huisdier hebt meegemaakt?
Joris is een keer een nacht kwijt geweest, dat was wel even paniek. Gelukkig ook weer zonder kleerscheuren/schade teruggevonden.
Janneke is al puppy een keer weggelopen. Ze ziet het zelf meer als “zelf op onderzoek uit gegaan” 😉 Toen wij vervolgens in de buurt haar aan het roepen waren dachten veel mensen dat wij onze dochter kwijt waren en gingen heel enthousiast mee roepen. Toen we vertelde dat Janneke onze hond was werd het meezoeken meteen een stuk minder enthousiast 😉 uiteindelijk zei een passant dat er een paniekerige, roodharige hond bij de fietsenstalling om de hoek zat; dat klonk als Janneke en inderdaad was ze daar beland!

Heeft je huisdier al eens wat gesloopt?
Janneke heeft (met toestemming van de eigenaar) ooit een slof/pantoffel gesloopt en deed dit vervolgens thuis bij ons ook. Dit is gelukkig bij één pantoffel gebleven.

Juna daarentegen heeft van ons de bijnaam Slopia gekregen. Ze is de beste papierversnipperaar van het noordelijk halfrond en heeft een tic wat betreft zonnebrillen. Als pup hebben we een paar keer de fout gemaakt om haar zonder toezicht in de woonkamer achter te laten met als gevolg een ravage tot en met. Er zijn al 5 of 6 zonnebrillen gesneuveld (glazen eruit, pootjes eraf, montuur doormidden). Sindsdien ruimen wij alles nog beter op en gaat Juna in de bench als wij langere tijd niet thuis zijn.

Zou je nog wel eens een nestje jongen willen hebben?
Met Janneke is dat niet meer mogelijk, want zij is gesteriliseerd. Janneke had zoveel last van de hormonen die vrijkwamen als ze loops was, dat we toen besloten om haar hieraan te laten helpen.

Met Juna zouden we dit nog kunnen doen, maar hebben we die ‘droom’ voorlopig nog niet. Er zullen wel mega knappe puppy’s uit komen gok ik 😉

Fijne dierendag allemaal !

Doneer jij of niet ?

In deze blog het vervolg over onze zwangerschap. In de vorige blog heb je kunnen lezen hoe wij van praten over kinderen tot de keuze van een buikmama gekomen zijn.
In deze blog lees je meer over de zaaddonor; hoe komen wij tot onze donor.

In de vorige blog heb je al kunnen lezen dat Sanne en ik het erover eens waren dat Sanne buikmama zou gaan worden.
Als je eruit bent wie er zwanger gaat worden (mocht Moeder Natuur meewerken), komt bij ons de logische volgende vraag; welke man willen we hierbij ‘gebruiken’?
Vrienden, kennissen en familie vroegen ons dan ook wel eens wie we dan als donor wilden hebben.

Bekend of ‘onbekend’?
Voor Sanne en mijzelf was de keuze tussen een bekende en onbekende donor niet ingewikkeld. Wij wilden graag een bekende donor.
Wij vinden het belangrijk dat ons kind op elk moment van zijn/haar leven de vraag moet kunnen stellen waar hij/zij vandaan komt, biologisch gezien. Bij een donor via een spermabank/kliniek/ziekenhuis kan het kind dit pas vanaf een bepaalde leeftijd opvragen en door een bekende donor te kiezen, hebben wij ten alle tijden de mogelijkheid om te zeggen “die meneer is onze donor geweest”.
Wij hebben vanaf het begin duidelijk voor ogen gehad dat de donor geen rol zou spelen in het leven/de opvoeding van ons kind.
Dan zijn er natuurlijk nog karaktereigenschappen en lichamelijke eisen waaraan een donor moet voldoen.

Als je het op feestjes/kraamvisite/borrels hebt over je kinderwens, dan zijn er altijd spontaan mannen die beginnen op te scheppen over (de kwaliteit van) hun zaad en dat zij de mooiste kinderen maken en dat ze ons wel zouden willen helpen. Bij slechts enkele gesprekken ging het om mannen die op ons ‘lijstje’ stonden, de rest bood zich op dat moment nog vrijwillig aan. Dit ging natuurlijk vaak gepaard met een borrel op en veel vrolijkheid en humor.
Wanneer je diezelfde man dan (nuchter) de vraag stelt of hij erover na wil denken of hij zaaddonor wil zijn, zie je (bijna bij alle gevraagde mannen) totale paniek in hun ogen schieten omdat het dan opeens serieus is. Sommige mannen haakten na die vraag af en spreek je nooit meer en sommige mannen geven je een legitieme reden waarom ze ervoor kiezen om het niet te doen.

Toch niet omdat…
Enkele redenen waarom mannen toch afhaken:
“ik heb nu geen vriendin/partner, maar als ik jullie nu als vrijgezel help en straks wel een partner heb of kinderen wil, dan moet ik dan gaan uitleggen dat ik feitelijk gezien al een kind heb en dat wil ik niet”.

“ik wil jullie wel helpen, maar dan mag mijn partner daar niks van weten”.

“ik zou jullie graag helpen, maar stel dat er met één van jullie iets zou gebeuren en met de ander gaat het bergafwaarts zou ik mijzelf te verantwoordelijk voelen voor het kind en er toch voor willen zorgen. Dat proces van achteruitgang en “je kind” zien worstelen, zou ik niet aan kunnen zien”

Overtuigende ja
Één van de mogelijke donoren op ons lijstje kenden wij al een tijdje. Het leven van deze donor veranderde in die periode heftig, maar altijd is hij op ons lijstje blijven staan.
Tijdens een etentje met zijn vieren (Sanne, donor, zijn vrouw en ik) hebben wij hun als stel gevraagd of zij ons zouden willen helpen bij onze kinderwens.
Wij hebben hun als stel bewust gevraagd omdat het toch een proces is waar je samen bij betrokken wordt en samen die keuze maakt.
Hij was meteen vereerd dat wij hem vroegen en zijn vrouw was ons dankbaar dat wij hen als stel vroegen te helpen en niet alleen hem.

Zij hebben bedenktijd gevraagd om hierover te praten, na te denken, te voelen en te piekeren. Die bedenktijd hebben ze uiteraard van ons gekregen en dat heeft voor ons positief uitgepakt.

Tijdens een etentje een paar weken later liet dit stel ons namelijk weten graag mee te willen werken aan onze kinderwens. Zij hadden enkele voorwaarden die we die avond bespraken, waaronder het feit dat zij eerst zelf een biologisch kindje zouden willen voordat wij ‘aan de beurt waren’.
Dit vonden wij een hele legitieme voorwaarden en gingen akkoord met hun voorwaardenpakket.

Meteen die avond werd er al gegrapt en gespeculeerd over hoe we dat dan voor ons zagen en hoe alles zou verlopen.

Duidelijk voor Sanne en mijzelf was in ieder geval dat we de juiste beslissing hadden gemaakt door deze (voor ons) helden te vragen als donor !
Met een heel fijn en liefdevol gevoel gingen wij huiswaarts.

Wat zouden jullie eisen zijn voor een zaaddonor ?
Hoe zouden jullie die vraag stellen ?

Leuk als je een reactie achterlaat.
Liefs,

Astrid

Zwanger ?? Hoe dan ?!?

Op het moment van schrijven ben ik 35 weken zwanger en voor sommige lezers komt dat als donderslag bij heldere hemel. Zeker voor de mensen die ons volgen, maar niet lijfelijk ken.
In deze blog ga ik er vanuit dat jullie verteld is hoe baby’s gemaakt worden 😉 Laat ik bij ons begin beginnen, nu ruim 6 jaar geleden.

In deze blog zal ik jullie meenemen in het proces van erover praten tot buikmama kiezen.
Zoals over eigenlijk bij ons, hebben we het met familie, vrienden en kennissen ook over deze wens gepraat en leuke discussies gevoerd; hoe zien zij dit, wat vinden zij ervan, wat vinden wij van hun mening, wat doen we er uiteindelijk mee.

Invulling
Sanne en ik zijn sinds de zomer van 2012 samen en hebben eigenlijk vrij snel naar elkaar uitgesproken dat we kinderen willen. Hoe wij onze kinderwens vorm wilden geven, wisten we toen natuurlijk nog niet. Al pratende kwamen we erop uit dat onze kinderwens ingevuld zou worden door een combinatie van pleegzorg, adoptie en/of biologische kinderen.
Omdat Sanne en ik op dat moment van praten beiden net 20 waren leek het ons een goed idee om ons een te gaan oriënteren in de wereld van de kinderen van iemand anders en hoe wij daar zorg voor konden dragen. Zo zijn wij uitgekomen bij pleegzorg (meer ervaringen/info over dit traject staat in eerdere blogs beschreven).
Wij hebben er op dat moment voor gekozen om adoptie voorlopig van ons af te zetten en voor pleegzorg te gaan.

Klepperende eierstokken
Samen hadden we het regelmatig over kinderen en in onze omgeving werd in die tijd ook niet stilgelegen. De vrienden en kennissen om ons heen kregen een gezin van 1, 2 of zelfs 3 kids.

De tikkende biologische klok is bij ons beiden (gelukkig) niet van toepassing, maar klepperende eierstokken kregen we daar toch ‘lichtelijk’ van.

Als je dan op kraamvisite bent en zo’n klein nieuw mensje in je armen hebt, komt daarna in de auto toch weer het gesprek op gang van “wat willen wij nou eigenlijk? en hoe? en wanneer?”.

Wie dan?
Hoe vaker Sanne en ik over onze kinderwens spraken, hoe vaker het ging over biologische kinderen krijgen en hoe we dit voor ons zagen. Allereerst moesten we daar individueel over nadenken; wat wil ik, wanneer wil ik dat, hoe zie ik dat voor me, wat wil ik dan van mijn partner. Als je er dan samen over praat, dan kom je er soms achter dat je over dingen hetzelfde denkt en soms kom je tot nieuwe inzichten.

Toen Sanne en ik er serieus over begonnen te praten, kozen wij ervoor (hoe simpel dat ook klinkt) dat ik zwanger zou worden.
Het is bij Sanne en mijzelf geen must om zwanger te zijn. We kunnen beiden niet zeggen dat we er van kind af aan al van dromen om zwanger te zijn. Wel dromen we ervan om moeder te worden en zwanger zijn is dan een vereiste als je biologische kinderen wil.
Op dat moment kozen we voor mij als buikmama, omdat ik een parttime (vast) contract had en dit praktischer zou zijn.

Tijdens onze zoektocht naar een donor (waarover volgende blog meer), ben ik van baan veranderd. Dit betekende dat ik 40 uur per week zou gaan werken (en geen vast contract meer had). Op dat moment hebben we besloten om van buikmama te switchen en zei Sanne “dan doe ik dat toch gewoon”.
Dat is dan weer het voordeel van lesbisch zijn 😉 dit klinkt heel makkelijk en ergens ook oneerlijk naar dames die deze keuze niet hebben, maar zo is dit absoluut niet bedoeld.

Onze gesprekken over en zoektocht naar een zaaddonor gingen uiteraard verder. Hierover lees je in volgende blog. Wat zouden jullie graag willen weten over onze (keuzes van de) donor (en wat juist niet ;))
Hebben jullie je kinderwens en hoe je die invulling wilde geven ook zo open kunnen bespreken met je familie, vrienden en/of kennissen? Of hadden jullie die behoefte niet ? Werd zo’n gesprek geaccepteerd ?

In de volgende blog ook meer over hoe het bijtje bij het bloemetje kwam en over onze (positieve) zwangerschapstest.

Liefs,

Astrid

Long time, no show; update !

Hallo lezers,

Het is behoorlijk lang geleden dat er een blog online is gekomen en toch is er super veel gebeurd in de tussentijd om over te kunnen schrijven !

Natuurlijk is onze bruiloft geweest met een heerlijke honeymoon.
We zijn grootgrondbezitters geworden en verhuisd naar ons grote-mensen-koophuis.
Ons eerste pleegkindje is weggegaan bij ons, maar er is een nieuw pleegkindje gekomen.
Eind oktober verwachten wij ons eerste kindje. Op het moment van schrijven ben ik 35 weken zwanger.

Allemaal leuke en interessante dingen om met jullie te delen. Maar waar begin ik mee ?
Wat vinden jullie leuk of interessant om te lezen ? Of waar zijn jullie nieuwsgierig naar ?

Liefs,

Astrid

Afscheid

Lieve familie en vrienden,
Zo blij en enthousiast als wij begin dit jaar waren over de komst van Max in ons gezin,
Zo tegenstrijdig en verdrietig is nu onze beslissing om de plaatsing van Max te stoppen.
Meerdere oorzaken hebben geleid tot deze beslissing. Wij hebben onze volle 100% gegeven voor deze plaatsing, alleen zijn sommige rugzakken te groot om te dragen en maken besluiten van buitenaf het onmogelijk voor ons om door te gaan.
Concreet betekent dit dat Max komende week terug zal gaan naar het gezin waar hij woonde voor hij bij ons kwam wonen.
Mochten jullie vragen hebben, dan weten jullie ons te vinden.
Liefs,
Astrid & Sanne

Bovenstaand bericht stuurde wij ongeveer een maand geleden aan onze familie en close friends.

Te zware rugzak
Voor de oplettende volger op de Socials (Instagram/Facebook) was wellicht ook al opgevallen dat er geen kleine jongen meer voorbij komt in mijn stories of op mijn tijdlijn.
Wij hebben ongeveer 3 weken geleden afscheid genomen van Max.
Zoals in het berichtje beschrijft, bleek de rugzak van Max te groot voor ons (gezin) om te dragen. Daarbij kwamen nog véél meer zaken waar ik jullie niet veel over kan/mag vertellen, maar die zaken erbij zorgen ervoor dat de woon/opvoedsituatie niet meer was zoals nodig was voor hem én voor ons.

Dit alles (en nog zoveel meer) heeft ervoor gezorgd dat wij besloten hebben de plaatsing van Max, na 6 maanden, te stoppen en in goed overleg met zijn voogd en het vorige pleeggezin was daar de mogelijkheid om hem daar weer te laten wonen.
Na heel veel telefoontjes en overleg met voogd, pleeggezin en pleegzorg is de overdracht dus inmiddels 3 weken geleden.

Wij genieten op dit moment van een welverdiende vakantie na alle heftigheid van afgelopen maanden en gaan daarna in overleg met pleegzorg om te evalueren en te kijken naar de toekomst.

En hoe vervelend we de situatie ook vinden voor Max; van de genomen beslissing hebben we tot op de dag van vandaag geen spijt en is zo juist én nodig gebleken!

Ik hoop jullie later meer ‘uitleg’ te kunnen geven, alhoewel ik geen verantwoording ga afleggen voor de gemaakte keuze.
Ik wil jullie daarentegen wel meenemen in het proces wat geleid heeft tot deze (zware) beslissing.

Liefs,

Astrid

Rugzak dragen

Het maakt eigenlijk niet uit met welke leeftijd een pleegkind bij jou in huis komt; een pleegkind heeft altijd een rugzak. De grootte van die rugzak en de impact op het leven en daarmee de ontwikkeling van het kind hangen natuurlijk samen met de inhoud van die rugzak.

• Uit wat voor gezin/situatie komt het kind?
  • Zijn ouders wellicht verstandelijk/lichamelijk beperkt?
  • Eventuele brusjes met een beperking?
  • Alleenstaande ouder door evt. scheiding/overlijden/hechtenis van andere ouder?
• Wat is er thuis allemaal gebeurd?
  • Verwaarlozing (bewust/onbewust)
  • Huiselijk geweld
  • Verslaving
• Opvoeding
  • Was de basis (3 R-en, consequente opvoeding, liefde/affectie/hechting/vertrouwen) aanwezig?

• 

Hechting en vertrouwen
Toch begint alles bij de daadwerkelijke basis van het leven van het kind. Denk hierbij aan de gewenstheid van de zwangerschap en de verzorging/opvoeding van het kind als pasgeborene.
Wat veel mensen zich niet realiseren is dat hechting al bij innesteling begint en dat daar dus ook de basis ligt van het vermogen van een kind om zich later te hechten aan zijn ouders/verzorgers, aan een knuffel en/of vriendjes/vriendinnetjes.

Heeft een kindje in de basis van zijn bestaan het vertrouwen in zijn verzorgers gemist, dan blijft dat de basis wat het kind de rest van z’n leven als ‘standaard’ gaat beschouwen. Die basis legt een soort treinspoor aan en door alle andere/positievere ervaringen komt er een positief treinspoor naast waar het kind ook op leert leven.
Toch zal het kind in bepaalde situaties (stress, angst, onzekerheid) uit automatisme naar dat initiële treinspoortje gaan wat zijn basis is.
Dat initiële treinspoor is hetgeen waar wij als pleegouders tegen blijven ‘vechten’.

Die basis heeft effect op de rest van de ontwikkeling van het kind. Hechten is ook leren loslaten en het kind laten ontdekken en ontwikkelen.

Praktijk als pleegouder
Het is natuurlijk afhankelijk van veel situaties hoe de praktijk eruit ziet:

• Welke vorm van pleegzorg doe jij?
  • Weekend/vakantie
  • Kortdurend
  • Crisis
  • Langdurig / Perspectiefbiedend
  • Buddy
• Rechterlijke maatregel aanwezig? Is het een vrijwillige plaatsing om ouders te ontlasten of is door een rechter een ondertoezichtstelling (OTS) en/of uithuisplaatsing (UHP) uitgesproken?
• Is er een bezoekregeling met ouders?
  • Hoe frequent is die bezoekregeling?
  • Is de plaatsing geheim en dus het bezoek op een neutrale locatie?
  • Is bezoek begeleid door bijvoorbeeld voogd of je pleegzorgwerker?

Al deze zaken maken een plaatsing uniek en zorgen ervoor hoe intensief je als pleegouder een plaatsing kan ervaren.
Een geheime crisisplaatsing met intensief contact met ouders door een bepaald onderzoek kan als erg intensief ervaren worden, terwijl een perspectiefbiedende plaatsing waarbij ouders en pleegouders zelf alles met elkaar regelen en het bezoek goed verloopt in die zin minder intensief ervaren wordt.

Radar
De constante radar die je als pleegouder voor het pleegkind hebt, vind ikzelf erg intensief. Bij praktisch alles wat een kind doet, zegt of qua gedrag laat zien blijf je jezelf afvragen:

• Hoort dit bij het karakter van het kind?
• Is dit uiting van een eerder opgelopen trauma? Welk trauma is dat dan? Wat is de basis van dit trauma?
• Is dit ‘typisch’ pleegkind gedrag?

Het lastige is dat uiting van trauma zich bij ieder kind en in iedere levensfase anders (kan) uit(en).

• Zo kan het kind als veel nabijheid opzoeken, maar niet echt teruggeven. Dus niet terugknuffelen, maar dit wel van jou verlangen.
• Zo kan het kind door (onnodig) huilen veel aandacht vragen; negatieve aandacht is ook aandacht.
• Tijdens bezoek met ouders zie je een kindje wat alle behoeftes van ouders beantwoord (please-gedrag) en na het bezoek enorm in de war/verdrietig is omdat de behoeftes van het kind niet beantwoord worden door ouders.
• Een kind kan op school of visite of op een verjaardag het vervelende kindje kunnen zijn; niet omdat het vervelend wil zijn, maar omdat negatieve aandacht tot nu toe de enige vorm van aandacht van ouders trok en negatieve aandacht is ook aandacht in de ogen van een kind.

Al met al snappen jullie inmiddels dat een pleegkind toch extra uniek is en uitdaging(en) geeft in je huis. Alles wat ik beschrijf is kennis en ervaring die wij tot nu toe opgedaan hebben.

Er zijn vele vormen van pleegzorg en jij kan dit invulling geven zoals je dat zelf wil. Welke vorm past bij jou en hoe kun jij de pleegouder zijn die het pleegkind nodig heeft?

Met welke issues denk je nog meer in aanraking te komen als er een pleegkind bij je komt wonen? Ik ben benieuwd wat je verwacht.

Bedankt voor het lezen van deze blog.
Liefs,

Astrid

Word jij onze collega?

Pleegouders zijn er (helaas) nooit genoeg! Heb jij er wel eens over nagedacht om pleegouder te worden maar weet je niet goed wat het inhoudt of hoe dit in z’n werk gaat?
In deze blog leg ik je wat zaken uit. Na het lezen nog vragen? Stel ze gerust !

Kunnen of willen

Als wij vertellen dat Max onze pleegzoon is, dan is vaak de eerste reactie “Wat nobel van jullie” of “groot respect hoor”. En vervolgens “Dat zou ik echt niet kunnen hoor”.
Voor ons heeft het weinig te maken met nobelheid en respect en kunnen. Wij zijn bijna 8,5 jaar geleden begonnen met het idee om iets te kunnen doen/betekenen voor kindjes die het niet zo goed hebben (gehad) als wij tijdens onze opvoeding en daarmee iets goeds doen voor de maatschappij.
Reageren op zulke complimenten blijf ik lastig vinden, geen idee wat de juiste reactie daarop is, dus “dankjewel” is mijn eerste reactie.

Naar mijn idee heeft pleegouder zijn meer met ‘willen doen’ dan met ‘kunnen’ te maken. Iedereen kan, in theorie, een kind opvoeden, maar de praktijk wijst uit dat kinderen je als ouder voor het opvoeden van een kind toch meer nodig is dan bed-brood-bad en een grote portie geduld en liefde.
Niet alle ouders kunnen voor hun eigen kind(eren) zorgen en om welke reden dat is, dat maakt voor pleegzorg niet echt uit.
Waar het om gaat is of jij voor het kind van een ander wil zorgen. Of ouders daar nog een rol in spelen of niet.

Als pleegouder(s) ben je samen een team als opvoeders, maar ook met pleegzorgwerker, ouder(s), voogd, j(ulli)e netwerk en andere pleegouders van jouw organisatie

Financiële kant

Pleegzorgvergoeding
Wist je dat je al pleegouder een pleegzorgvergoeding krijgt? Dit is een vast bedrag per dag wat je per maand uitbetaalt krijgt door de pleegzorgorganisatie waar je aan verbonden bent. Wanneer je weekend pleeggezin bent, noteer je welke dagen het pleegkind gelogeerd heeft en krijg je op basis van die ‘declaratie’ uitbetaalt.

Die pleegzorgvergoeding is een vergoeding voor voeding, kleding, woonkosten (inrichting/GWL), maar ook voor contributie sportclubs, uitjes en/of om te sparen voor latere doelen (nieuwe fiets, studie, rijbewijs).

ÉénLoket
Ook zijn er bepaalde kosten die je in kan dienen bij je pleegzorgorganisatie die vanuit een speciale begroting betaald worden. EénLoket is een samenwerkingsverband van alle Brabantse pleegzorginstellingen Noord-Brabant. Het uitgangspunt van EénLoket is dat het voor pleegouders duidelijk moet zijn welke kosten zij kunnen declareren die niet uit de pleegvergoeding betaald hoeven te worden. Welke zaken vergoed EénLoket dan bijvoorbeeld? Denk daarbij aan spullen als laptop voor school, RT-lessen, vervoer naar school, aanschaf van een (brom)fiets. Hiervoor is een bepaald bedrag per x jaar afgesproken waar je recht op hebt en via een declaratie formulier kan indienen.

Pleegouder magazijn
Voor pleegouders is er ook een soort pleegouder-kringloop waar je van alles kan ophalen én inleveren, zoals kleding, speelgoed, inrichting, fietsen, skeelers, etcetera.
Pleegouders die niet beginnen, geen grote portemonnee hebben of naar iets heel specifieks op zoek zijn kunnen hier terecht.

Support

Natuurlijk ben je pleegouder in de setting waarin je leeft (single of met partner, met of zonder eigen kinderen). Toch is jouw netwerk (familie, vrienden, collega’s, buren) van onschatbare waarden !
In de voorbereidingen naar een plaatsing toe maar ook als het kindje er eenmaal is en alles gaat goed, dan is het leuk om dit met hen te delen.
Nog belangrijker zijn die mensen wanneer je vragen hebt of een baaldag hebt of er gebeurd iets met het kind waardoor je de support van je netwerk écht kei hard nodig hebt !!

En natuurlijk heb je ook jouw pleegzorgwerker waar je al je vragen aan kan stellen. Bij iedere pleegzorgorganisatie verzorgen ze trainingen en informatie/thema-avonden om je als pleegouder te ontwikkelen.
Iedere organisatie heeft ook een Pleegouderraad (ookwel POR genoemd). Dit zijn pleegouders die jouw belangen als pleegouder behartigen binnen de organisatie waar jij pleegouder bent. Heb je vragen of issues, meld je bij hen en je wordt in contact gebracht met degene die je verder kan helpen. Heb je een idee hoe iets verbeterd kan worden binnen je organisatie, meld je bij de POR want zij kunnen zich hier hard voor maken binnen de organisatie.

Er zijn ook landelijke organisaties die zich inzetten voor jou als pleegouder, zoals de LOPOR en de NVP. Veel pleegouderraden hebben hun eigen Facebookgroep waar pleegouders van die organisatie lid van kunnen worden om met andere pleegouders in contact te komen.

Create your own support,
Be supportive to others,
Help where needed !

Welke zaken zou jij nog willen weten voor je begint aan pleegouderschap? Wat zou jou/jullie over de streep halen om naar een informatie bijeenkomst te gaan? Durf jij het aan?

Liefs,

Astrid

Prepare yourself !

Omdat wij regelmatig vragen krijgen over pleegzorg en hoe te beginnen dacht ik; mooi onderwerp voor een blog!
Hoe bereid je je voor op de komst van een pleegkind? Waar moeten we allemaal aan denken? Wat zijn zaken waar je over na moet denken?

Terwijl ik deze blog typ zit Max naast mij lekker z’n boterham te eten en woont hij alweer 5,5 maand bij ons. Wat gaat de tijd toch snel! Vorig jaar herfst kregen wij het voorstel voor deze kleine jongen en nu zijn we gewoon alweer ¾ jaar verder en is er alweer zo-veel gebeurd wat we vooraf niet voor mogelijk hadden gehouden.

Match of niet?

Wanneer je eenmaal alle voorbereidende gesprekken, pleegouder-opleiding en daadwerkelijk een voorstel heb gehad, dan begint het echte werk.
Allereerst moet je als persoon nadenken of dit kindje (leeftijd, voorgeschiedenis) bij jou past en of jij zijn rugzak kan dragen. Vervolgens moet je natuurlijk nagaan of het kindje past in je gezin wat er al is.
Wij kregen een voorstel van Max die destijds 4 maanden oud was. Eenmaal bij de overdracht was hij 8 maanden. Wij kregen dus een voorstel voor een kindje van 4 maanden toen onze dochter bijna 2 jaar was.
“Past dat? Kan dat bij elkaar qua leeftijd en verzorging? Kan dat organisatorisch en praktisch?”

Wij waren van mening dat dit jongetje een match was (met de beperkte info die we destijds hadden), dus hebben wij ingestemd met het aanbod. En dan begint de praktische voorbereiding; bed, kast, kleding, etc.

Praktische preps

We hebben een kleine volksverhuizing gedaan in ons huis: onze slaapkamer naar zolder, Juul in d’r peuterbed in ‘onze’ slaapkamer en het ledikant weer opzetten en uitzoeken wat we nog in huis hadden. Deze verhuizing hebben we samen met Juul gedaan, zodat zij ook betrokken werd en gelijk een stukje voorbereiding op het broertje wat kwam.

Onze babyfase met Juul was natuurlijk al even geleden dus maxicosi en dergelijke lagen weer op zolder. Daarbij kwam dat op dat moment er zowel een neefje als nichtje geboren zouden worden en wij een groot deel van onze baby-uitruisting hadden beloofd aan de papa’s en mama’s in wording.
Na gezamenlijk besluit is toen besloten dat wij onze spullen zouden houden en mochten ze alsnog iets nodig hebben waar Max al te groot voor zou zijn, dan kwam het alsnog hun kant op.

Extra bagage

Op alle praktische zaken kun je je voorbereiden; kamertje, kleding, voeding, kinderopvang, pleegouderverlof bij je werkgever, etcetera.
Het enige waar je je niet op kan voorbereiden is de daadwerkelijke zorg voor een kindje wat niet biologisch van jou is en alles wat daar verder nog bij komt aan ‘bagage’.
Hetgeen wat erbij komt kijken is bijna niet uit te leggen aan mensen die geen pleegkinderen opvoeden.

• Emotionele band met en liefde voor je pleegkind die je zo graag gelijk wil voelen, maar er niet gelijk is;
• Veel huilen en/of slaapgebrek voelt echt anders van je pleegkind dan bij je eigen biologische kind;
• Reacties van je pleegkind die je niet snapt, omdat je niet heel de voorgeschiedenis weet;
• Bezoek met ouders en daarmee ‘inbreuk’ op jouw huis en veilige haven voor iedereen in het gezin;
• Rechtszaken over omgangsregelingen, procedures uit het verleden, uithuisplaatsing, etc;
• Uitspraken van rechters die direct invloed hebben op het leven van je pleegkind en daarmee ook jouw leven;
• Telefoontjes met voogd en/of pleegzorgwerker over alles wat je pleegkind betreft.

Dit is slechts een kleine selectie, maar andere pleegouders zullen dit herkennen. Ouders op het schoolplein of verjaardagen zullen reageren met “ow ja, dat herken ik van mijn dochter/zoon”. En hoewel support heel belangrijk en super fijn is, net als het luisterende oor, mist dan toch die gemeenschappelijke deler: pleegkind/pleegzorg.

In gesprek gaan met andere pleegouders is zo waardevol en belangrijk! Elkaar begrijpen met 2 woorden of een blik uitwisselen als je de kids samen ziet spelen en elkaar 100% begrijpen, daar gaat het om!

Opgestuurde liefde

Vanuit diverse mensen in ons netwerk kwamen dozen kleding, bakken met speelgoed en (zelfgemaakte) knuffels bij ons aan. Totaal overdonderd door de hoeveelheid liefde die onze kant op kwam voor een kindje wat we nog niet eens kende of zelfs gezien hadden.
Onze buren zijn maar wat blij met het thuiswerk-beleid van mijn werkgever, maar dit keer waren alle pakketjes die kwamen voor onszelf en we wisten soms niet eens dat ze kwamen.

Die periode pakten we dozen uit en sorteerden we kleding en speelgoed. Kleine maten kleding en baby speelgoed maar ook al grotere dingen.
Zodra de ene doos uitgepakt was, ontving Sanne of ik een berichtje via app/Messenger “we hoorden van … dat jullie een pleegkindje krijgen. Hebben jullie nog iets nodig? Ik heb nog … liggen. Kan ik je zo komen brengen?”

Ook dit is pleegzorg, het verbindt mensen. Zij die geen pleegzorg doen, leveren indirect toch een grote bijdrage en dat is mooi!

Leuk dat je weer meegelezen hebt ! Wat zijn zaken waar jij nog over na zou denken voor een (pleeg)kindje bij je komt wonen?

Liefs,

Astrid

Draai vinden

Inmiddels woont Max 3 maanden bij ons en is “het nieuwe” er vanaf.
Dat wil niet zeggen dat we ‘klaar’ zijn, want het wennen aan elkaar en leren kennen is nog volop bezig. De ene dag is zeker de andere niet en de ene leuke/goeie dag is geen garantie hoe de dag van morgen gaat.
Al ruim 3 maanden zijn wij een gezin van 4 en zo ‘natuurlijk’ als dat hoort te voelen, zo onnatuurlijk gaat en voelt het af en toe nog.
Iedere dag komen we een stukje dichter tot elkaar en daar gaat het om in deze beginperiode.

• 

  Samen rustig opstarten bij het ontbijt

• 

  Bezoek bij consultatiebureau

• 

  Samen spelen

Waar wij hadden verwacht dat Juul wel zou moeten wennen aan een nieuwe inwoner, hebben we nog geen moment van jaloezie bij Juul kunnen herkennen. “Mag hij nu weer terug?” is (nog) niet uitgesproken, maar juist “Max wakker” of “waar is Max nou?”.
Afscheid bij het kinderdagverblijf als ik Juul bij haar groep breng kan niet zonder dikke kus en knuffel van Max. Dat ik die kus en knuffel nu niet meer krijg, laten we maar even buiten beschouwing 😉

Dagritme

Het dagritme met wakker worden, fles, spelen, fruithap, ochtendslaapje, etcetera is weer redelijk gewend.
Vaste routines met wakker worden en aankleden, fles maken, verschonen, naar bed brengen doen hem goed. De 3 R-en zijn bij kinderen belangrijk; bij pleegkinderen essentieel!
Rust creëren zodat ze bij kunnen komen van wat ze tot nu toe hebben meegemaakt. Regelmaat zodat voor Max helder is wat er wanneer gaat gebeuren (voorspelbaarheid). Reinheid is vanzelfsprekend, maar ook het creëren ervan is essentieel; lichamelijk contact maken met Max, onze manier van aanraken ervaren, zijn lichaam en lichamelijke reacties leren kennen.

• 

• 

• 

Kennismaken

• Hoe reageer je als je hem uit bed haalt na het slapen?
• Wat kunnen we doen om hem op te vrolijken?
• Welke manier van troosten vindt hij prettig?
• Hoe warm moet zijn avondeten/flesvoeding zijn, zodat hij het fijn (en herkenbaar) vindt?
• Kan hij beter ’s ochtends of ’s avonds in bad/ingesmeerd worden?

Allemaal vragen die voor iedere kersverse ouder heel vanzelfsprekend zijn. In ons geval kregen wij Max met 8,5 maand in huis en was hij al bepaalde reacties en routines gewend van vorige pleegouders.
De leeftijd van Max waarmee hij bij ons kwam wonen is volgens de experts ook de leeftijd waarop eenkennigheid begint.

Dat deze fase bij Max later begint, is logisch gezien zijn turbulente leven tot nu toe. Eerst rust in het koppie, rust in het lijf en elkaar leren kennen.

• 

• 

• 

• 

6 weken

Vanuit de voogd van Max is de eis gesteld dat Max sowieso 6 weken bij ons thuis zou zijn met in ieder geval één van ons beiden aanwezig. Deze eis stellen instanties om de ingroei in ons gezin zo succesvol mogelijk te maken.
Sinds corona z’n intreden heeft gedaan werk ik thuis, dus die eis leek niet heel moeilijk om aan te voldoen.

Toch was ik na 6 weken ergens ook opgelucht dat die periode erop zat… En ik voelde mij ergens schuldig om dat uit te spreken.
Ik kwam in die periode tot de conclusie dat ik niet gelukkig word van alleen huisvrouw en mama zijn. Het huishouden moet gebeuren en de band met Max opbouwen is nodig om van ons huis zijn veilige thuis te maken, maar mijn werk vind ik heel erg leuk en heb ik echt nodig om mijn brein actief te houden en m’n energie kwijt te kunnen.

• 

• 

• 

• 

Opvang

Max gaat nu enkele weken naar de opvang en wat doet hij het daar goed. Natuurlijk moest hij even wennen aan de routines daar en welk fruit en broodbeleg hij daar krijgt en hoe de slaapkamers ruiken, maar de leidsters en wijzelf zijn trots op hoe goed hij daar z’n draai al heeft gevonden

Nog een paar dagen werken en dan hebben wij heerlijk vakantie !
Lekker op pad met onze caravan. Spelen in de zandbak, de andere campinggasten vanachter onze magazines begluren en ’s avonds lekgeprikt worden door de muggen; nu al zin in!

Dankbaar

Dankbaarheid klinkt als een zwaar onderwerp en toch het is juist fijn en opluchtend om dankbaarheid te ervaren !

We zijn zo dankbaar voor alle lieve kaartjes, attente berichtjes, mega kledingpakketten en alle cadeaus die we hebben mogen ontvangen voor onze gezinsuitbreiding met pleegzoon Max!
Afgelopen weken kwamen er bijna dagelijks kaartjes binnen of werd er aangebeld en stond er onverwachts de postbode met een cadeau aan de deur waar wij niet op hadden gerekend.

• 

  Een superfijn meerij plankje voor onze kinderwagen

• 

  Een gepersonaliseerd nachtlampje

• 

  Een gepersonaliseerd voorleesboek

• 

  Een mooie, grote knuffelbeer (die gelijk met z’n neus in de boter viel van de lunch)

• 

  Leuk speelgoed, Nijntje luisterboek en Dribbel voorleesboek

• 

  Gepersonaliseerd koffertje en rammel-wolk om mee te spelen

In het instroom traject als pleegouder gaat één onderdeel van de opleiding over support en het netwerk wat je nodig hebt als pleegouder. Je hebt een sterk netwerk nodig en de support vanuit je naasten als je pleegouder bent/wordt om met hun te kunnen praten en sparren over situaties die je meemaakt, waar je als pleegouder tegenaan loopt, nieuwe situaties waar je tips/hulp bij nodig hebt.

Afgelopen weken is wederom gebleken hoe groot ons netwerk is en hoeveel support wij ontvangen van iedereen om ons heen. Van onze familie dichtbij tot vrienden tot collega’s, kennissen, buren, oud-klasgenoten; iedereen leeft mee en biedt hulp en spullen aan waar ze kunnen! Wij zijn echt overweldigd door alle liefde en support van iedereen.

Onwijs bedankt voor jullie liefde en support !!

Dankbaar zijn we natuurlijk ook richting Max dat we hem kunnen deze kans mogen geven! Hij krijgt de kans op een toekomst in veiligheid met kansen voor zijn eigen toekomst.
En wij zijn de lucky bastards die dat mogen realiseren !!

Dankbaarheid zit niet in grote cadeaus, geld of materialisme, dat is voor ieder een ander gevoel. Een lekker lente zonnetje in je tuin, een praatje met een van je buren, een belangstellend berichtje van iemand uit je netwerk, weten dat iemand altijd voor je klaarstaat als je diegene nodig hebt.

Waar ben jij dankbaar voor ?

Liefs,

Astrid

Maximaal wennen

De eerste week van pleegzoon Max in ons gezin zit erop. En wat zijn we blij dat we kunnen zeggen dat het goed met hem (en met ons) gaat.

Woensdag was de overdracht van zijn vorige pleegouders naar ons gezin. Ouders hadden verzocht om daarbij te zijn en dat zij letterlijk de overdracht mochten doen. Voogd stemde in met deze wens en zo werd Max door vader uit de auto gehaald van vorige pleegouders, gaf hem een kus en knuffel, droeg hem over aan moeder die ook een kus en knuffel gaf en zo kwam Max in onze armen terecht.
Ouders zijn daarna huiswaarts gegaan, zoals vooraf afgesproken was, en met vorige pleegouders hebben wij nog wat zaken besproken en toen het tijd was voor het middagslaapje van Max hebben pleegouders afscheid genomen en zijn ook zij huiswaarts gegaan.
De rest van de woensdag was rustig en hebben we ons ritme met z’n 4en proberen te vinden.

Donderdag past onze schoonzus op Juul en dat hebben we gewoon door laten gaan. In de ochtend dus ‘opeens’ twee kindjes uit bed, aankleden, voeden en in de auto. Max is vroeg wakker dus tegen de tijd dat hij aangekleed was en de ochtendfles leeg had, werd Juul wakker dus perfecte timing.
In de maxicosi in een andere/nieuwe auto keek Max z’n ogen uit en onderzoekend rond. Tegen hem blijven praten zodat hij onze stemmen als herkenningspunt hoorde werkte rustgevend voor hem.
Eenmaal thuis en na zijn ochtendslaapje moest ik wat boodschappen halen, dus met Max in de kinderwagen naar de supermarkt. Hij was erg onder de indruk van de nieuwe kinderwagen, hobbel-de-bobbel door de sneeuw lopend en mama met mondkapje in de supermarkt.
Wat voor mij een klein rondje supermarkt was, was voor Max héél veel nieuwe indrukken. Eenmaal thuis ‘ontdooide’ hij weer en was het al snel weer goed.

Vrijdag, zaterdag en zondag konden we verder wennen aan onze modus als gezin met baby. Op uur en tijd eten en slapen is met Juul alweer even verleden tijd, dus dat is vooral weer even wennen. Max went aan onze stemmen, rituelen in huis, geluiden van keukenkastjes, geluid van de deurbel en onze geuren. En zo wennen wij aan zijn geluidjes en welke behoeftes daar bij horen, wat hij fijn vindt als hij verdrietig is of nabijheid nodig heeft, welke groente/fruit/broodbeleg hij het lekkerste vindt en zo nog veel meer.

Maandag en dinsdag hebben we ’s ochtends samen Juul naar de opvang gebracht, zodat hij ook dat ritme leert en ziet hoe dat in z’n werk gaat.
Juul overgedragen aan de leidsters gingen wij huiswaarts en kon hij spelen, eten en slapen. Ondertussen kan ik het huishouden doen, waar hij mij nauwlettend observeert wat ik aan het doen ben en of hij mij wel kan zien en of ik wel terugkom.
’s Middags is Sanne extra vrij en neemt zij Max over zodat ik wat uren kan werken.

Woensdag is Sanne d’r vrije dag dus kan ik werken. Onze pleegzorgwerker komt even een bliksembezoek brengen om te zien hoe Max en wij het doen met z’n allen. Afgelopen dagen hebben we regelmatig telefonisch contact gehad en vertelde we haar steeds hoe goed hij het doet, hoe relaxed hij is/overkomt en hoe het met ons gaat.
Toch wil ze dat ook even live zien en dus komt ze heel even langs om dat ook zelf te kunnen zien. Al snel is ook haar conclusie dat hij relaxed is, ons goed in de gaten houdt (zoals een baby hoort te doen) en dat we een relaxte indruk maken op haar.

Onze eerste week met Max zit erop en het gaat beter dan verwacht. Hij eet goed (wat een positief teken van veiligheid is), speelt, slaapt, is vrolijk en maakt contact.

Wij gaan lekker verder wennen aan ons gezin van 4!
Leuk dat je meeleest en tot snel!

Lieve groet,

Astrid

Zo welkom !

Het is alweer een hele tijd geleden dat er een blog verscheen. Er is genoeg gebeurd sindsdien, waarover ik later wellicht meer ga schrijven.

Komende week gaat ons leven veranderen; onze 3e pleegzorgplaatsing vindt plaats en Juul wordt dus grote zus.
Eindelijk is er een datum bekend na maanden van wachten en onzekerheid.

Na het stoppen van de weekendplaatsing van onze vorige pleegzoon tijdens de eerste Corona lockdown zijn Sanne en ik na gaan denken wat onze pleegzorgwensen zijn. Conclusie van deze overdenkingen was dat wij geen weekend/vakantiepleegzorg meer wilden. Wij wilden ons gaan oriënteren op permanente pleegzorg, wat betekend dat er 24/7 een kindje bij ons komt wonen.

Oriënterend gesprek
Tijdens het oriënterende gesprek met een matches van onze pleegzorgorganisatie kwamen vragen voorbij als:
“Welke leeftijd mag het kindje hebben?”
“Waarom denken jullie nu aan permanente pleegzorg en is weekend/vakantiepleegzorg van de baan?”
“Willen jullie liever een vrijwillige plaatsing of een plaatsing met rechterlijk kader?”
“Waarom doen jullie geen kortverblijf pleegzorg? Tijdelijk (max. 2 jaar) voor een kindje zorgen totdat het kind naar een permanente plek gaat?”

Allemaal goede vragen waar wij zelf ook over nagedacht hadden tijdens onze ‘break’ en waar wij dus ook een antwoord op hadden.
Een aantal keren in het gesprek kwam de vraag van de matcher “en zou een jongetje van 4 maanden in dit beeld passen?”

Tadaa….Aanbod
Na 4 koppen koffie kwam de mededeling dat voor zijn vertrek van kantoor de matcher een aanbod had gekregen met de vraag om dat bij ons voor te leggen. Jullie raden het al; een jongetje van 4 maanden.
Onze eerste reactie was dat het qua leeftijd goed bij Juul d’r leeftijd zou passen en geslacht maakt ons uiteraard niet uit.

Wij zouden erover na gaan denken en hem terugkoppelen wat onze beslissing was. De rest van de dag, avond en week dachten we natuurlijk nergens anders meer aan. Ons eerste gevoel zei ‘ja’ en dat lieten we de matcher weten.
Een collega van hem die bij dit kindje betrokken was zou ons zo snel mogelijk bellen met meer informatie en dan zou de rest van het traject volgen.

Hello little one
In de weken/maanden erna voerden we veel gesprekken met de betrokken voogd, de matcher, maakten we kennis met zijn ouders en hebben we kennisgemaakt met het jongetje zelf (vanaf nu noem ik hem Max) en zijn huidige pleegouders.
Nadat officieel was geworden dat wij z’n pleegouders zouden gaan worden is het wen-traject gestart met Max en z’n huidige pleegouders (die door hun jarenlange ervaring een heel solide plan hadden opgesteld waar wij ons in konden vinden).
Na een eerste kennismaking bij pleegouders thuis waarin we echt merkten dat Max goedkeuring zocht bij z’n huidige pleegouders of hij wel bij ons op schoot mocht zitten en of hij de fles wel mocht drinken, merkten we bij de volgende momenten echt snel verbetering. Max zocht contact met ons en wij maakten op onze beurt (gepast) contact met hem; alles op een rustig tempo.

Ready
Ieder moment zocht hij meer contact met ons en daarmee ook minder goedkeuring bij z’n huidige pleegouders.
Hij is zwaar onder de indruk van z’n grote-zus-in-wording, zo lief om te zien hoe die twee samen contact maken !

Nadat wij regelmatig samen afspraken en wij momenten met Max deelden, besloten we dat we het onvermijdelijke niet langer uit moesten stellen; een datum prikken voor de overplaatsing.
Zo kwamen we op de datum komende week uit en na goedkeuring van voogd, matcher en terugkerende pleegzorgwerker kwam het verlossende telefoontje waar wij al maan-den op wachten; Max komt naar ons!

Ik zal jullie op de hoogte houden van deze verandering in ons gezin en wat wij meemaken met Max en Juul.

Liefs,
Astrid

Disclaimer: Jullie zullen snappen dat ik in verband met de privacy van het jongetje en zijn ouders niets kan/mag/wil delen over de situatie van het kindje en ouders. Ook gebruik ik een fictieve naam, zodat zijn én onze veiligheid niet in geding komt

Van het consultatiebureau naar de fysiotherapeut

Ons eerste bezoekje bij het consultatiebureau resulteerde in een verwijzing naar de fysiotherapeut.

Juul werd gewogen en gemeten bij het consultatiebureau en ze was goed gegroeid.

Van 3675 gram bij haar geboorte naar 4270 gram en van 51 cm naar 53,5 cm bij 4 weken. Prima groei aldus de kinderarts.

Bij de vraag of er nog opvallende dingen of vragen waren, liet ik weten dat wij vinden dat Juul een voorkeurshouding heeft/ begint te krijgen en zich veel overstrekt.

De kinderarts concludeerde dit ook na lichamelijk onderzoek en stuurde ons door naar een kinderfysiotherapeut.

Gisteren was de afspraak met de kinderfysiotherapeut en Juul blijkt HCFS te hebben. Gelukkig kan Juul deze week nog behandeld worden door de manueel therapeut.

We hopen dat we snel resultaat zien bij Juul.

Wat is HCFS?

HCFS staat voor hoogcervicalefunctiestoornis.

HCFS houdt in dat een kindje een bewegingsstoornis in de nek heeft, waardoor het problemen heeft met normaal bewegen.

Dit kan zich uiten in een sterk gekromde houding, waarbij het hoofdje voortdurend naar dezelfde kant wordt gehouden, of waarbij de baby zich veelvuldig overstrekt.

Hierbij kunnen heel veel andere symptomen optreden, die bij iedere baby weer anders kunnen zijn. Langdurig en heftig huilen kan hier één van zijn.

HCFS ontstaat vaak door een zware of snelle bevalling; voorkeurshouding in de baarmoeder; heupafwijking; etc.

De manueel therapeut kan dit probleem meestal in enkele behandelingen oplossen; de behandeling verloopt erg mild.